Eksik

Olmayışın tarihi yatıyor bu şehirde. Bir olmayış, bir tamamlanamama… Eksik; sonu, hatta devamı yok. Bir bütünden yoksun bir duruş, bir yanı eksik. Önü açık, el etek çekmiş. Düşmekten devamlı, yaralar kabuk üstüne kabuk bağlamış. Teni solmuş, suyu çıkmış, kuruyup çatlamış anıları. İçi çekilmiş bir hikaye… Acı mı acı! Bir lüks esasında; yaptırımı olmayan, yürüyüşü yalpak bir lüks bu… Nerde başlayıp nerde bittiği belli değil! Tam kendini bulduğu noktada bir ihtiyaç aslında… Çehresi çabuk yaşlanmış, duruşu daha orta yaşlarında bozulmuş, saygınlığını yeni yeni yitirmiş ve yarım, illaki eksik bir tarih. Sona var biraz daha. Son dediğin değişmez elbet, erken gelir. Son dediğin bir mecburiyet… Güzel bir çıkmaz, asla değişmez, erimez, bitmez… Soyup dilim dilim yediğim bir tarih var elimde. 

Bir kimsesizlik arayışı verdi sonuç. Çıkardı midesinde ne varsa. Eğildi bir ağacın altına, kusup attı herkesi içinden, buldu kimsesizliği. Sonra üzerine tükürdü ağzından çıkarıp yere attığı herkesin. Basit bir refleks gibi geldi önce. Sonra anladı süpürdüğünü ağzının iç yüzlerini. Ağzının ortalık yerinde bayram temizliği, tükürüğe boğdu herkesi. Suyu boşalır gibi kimsesizliğin annesinin… Kaydıra kaydıra, ıslata ıslata doğurdu, çıkardı içinden kimsesizliği gün yüzüne.

Durur gibi yaptı; eksilterek ilmek sayısını, kesmeye başlayarak uçlarından bitiyormuş gibi göstermeye çalıştı. Umudu da yok artık; üstüne tükürdü onun da bir ağacın altında. Bir an tereddüt etti. Bu üzerine tükürülmüş umuda işi düşmesin yarın öbür gün? Kapısına çıkmasın sakın sonra bütün sokaklar? Kaçıp kaçıp bu terkedilmiş umudun kucağına düşmesin? 

Bir ömür geçiyor gözünün önünde. Yarım kalan, eksik bir hikaye… Tepeden baktığı herkesten medet uman, yardım alabileceği herkese müdanasız, iyisi kötüsü, güzeli çirkini, ihtiyacı lüksü ayırt etmeden, hepsini koyup bir kaba, üzerine tükürmüş bir hikaye… Dili damağına yapışmış, susuz, çorak… Akrepler sokmuş her yanını, karıncalar dolmuş göz çukurlarına. Tamamlanmamış. Tam anlaşılmamış.